Pinakarri: rechtopstaande oren

Ik was laatst bij een vergadering waar niemand elkaar liet uitspreken. Ik vond het doodvermoeiend en ergerde me eraan. We kwamen namelijk niet veel verder en ik ben nogal van de daadkracht. Het positieve was overigens dat het gekakel vooral voortkwam uit enthousiasme van het team.

Op de een of ander manier vinden we luisteren naar elkaar moeilijk. We houden van discussiëren, geven graag onze mening en zijn die vaak al aan het vormen terwijl de ander nog aan het woord is. We denken immers een stuk sneller dan we praten. Soms brengt die snelheid ons tot prachtige ideeën en plannen, maar we kunnen er ook te kort door de bocht door gaan en informatie door missen. Ideeën kunnen verloren gaan of we krijgen zoveel ideeën dat we nooit overgaan tot de uitvoer ervan.

De aboriginals hebben een mooie methode om écht met elkaar in contact te komen: pinakarri. Letterlijk betekent pinakarri rechtopstaande oren, maar het staat symbool voor diep luisteren. Of luisteren met hart en ziel. Ik maakte er onlangs kennis mee in een training Dragon Dreaming en het werkt als volgt: 

Iemand in de groep is de bell-keeper. Als hij of zij vindt dat een moment van bezinning nuttig is, rinkelt hij met een belletje. Onmiddellijk stopt iedereen met doen wat hij deed en zeker met praten, al is het midden in een zin. Er volgt een meditatiemoment van 15 tot 30 seconden, waarbij je door bijvoorbeeld ademhaling of visualisatie (er zijn veel manieren) terug bij jezelf komt en opnieuw verbinding met de groep maakt. Vanuit deze rust gaat de bijeenkomst of het gesprek weer verder waar het gebleven was. Het klinkt misschien een beetje zweverig, maar als je het een korte time-out noemt, valt ook dat alweer reuze mee. 

En ik garandeer je: het werkt als een trein. Of liever: als een rustig boemeltje. Probeer het eens uit in de teams waarbinnen je samenwerkt. In het begin moet je even oefenen met het meditatieve gedeelte en zul je er langer voor uittrekken. Je raakt er echter al snel aan gewend en kunt dan pinakarri als kort intermezzo toepassen. Als een groep wat meer ervaring heeft met pinakarri kun je in plaats van een bell-keeper afspreken dat iedereen om pinakarri kan vragen, eenvoudig door het woord te zeggen.

Je kunt pinakarri natuurlijk ook in je eentje toepassen. Naar jezelf luisteren is immers minstens zo moeilijk als naar anderen luisteren. Voor mensen die gewend zijn te mediteren, is dat niet nieuws. Maar als je gewend bent jezelf zo nu en dan voorbij te lopen, hard door te werken achter de computer zonder even te bezinnen op wat je aan het doen bent en of dat het juiste is, dan kan pinakarri je net even dat extra stukje focus en diepgang geven. En het kost je maar 30 seconden per keer.

Ik ga het nu doen. Dit blog is bijna af. Ik pak daarna mijn to-do-lijstje voor vandaag, neem het snel door, doe een korte pinakarri en bepaal daarna wat mijn volgende activiteit voor vandaag wordt.